Zespół Szkół w Krzemieniu

Krzemień Pierwszy 192

23-304 DZWOLA

www.zskrzemień.pl

DYREKCJA

Szanowny Panie Dyrektorze.

Dotrzymując obietnicy przesyłamy informacje o pracy w szkole w latach 1951/52. Starałyśmy się rzetelnie przedstawić sytuację, na ile pozwoliła pamięć.

                Jeszcze raz dziękujemy za przemiłe spotkanie. Łączymy słowa szczerego szacunku dla wszystkich pracowników i życzymy dalszych sukcesów.

                Szkoła Podstawowa w Krzemieniu 1951/52.

                Lata pięćdziesiąte! Niepodległy czas po wojnie. Panował stalinizm. Społeczeństwo było zmęczone wojną, brakami i … odbudową kraju. Trudno było pogodzić się z nowym niechcianym ustrojem. Nieujawnieni i niepogodzeni żołnierze AK byli wyłapywani i zamęczani w więzieniach-katowniach.

                Nowa władza, by zjednać sobie społeczeństwo ogłosiła reformy, wśród nich powszechną i bezpłatną edukację oraz likwidację analfabetyzmu. Realizacja tego zadania nie była łatwa:

Zniszczona baza materialna oraz drastyczny brak nauczycieli. Władze oświatowe uruchomiły system przyspieszonego, zaocznego dokształcania i kształcenia nauczycieli w tak zwanych Komisjach Rejonowych.

W tych warunkach ukończyłyśmy z siostrą szkoły średnie:

Ja – liceum ogólnokształcące w Warszawie, Krystyna – liceum pedagogiczne w Zamościu. Ukończenie liceum pedagogicznego wiązało się z nakazem pracy. Otrzymała więc skierowanie do Inspektoratu Oświaty w Kraśniku. Towarzyszyłam jej w tym wyjeździe, gdyż przeoczyłam zawiadomienie o egzaminie wstępnym na U.W. i na razie nic nie postanowiłam. Jak na owe czasy młode osoby ze średnim wykształceniem były w oświacie pożądane. Pracownicy Inspektoratu Oświaty w Kraśniku zachęcili mnie, bym razem z siostrą podjęła pracę w szkole. Zaproponowano nam zatrudnienie w Krzemieniu, gdzie była murowana, jednopiętrowa szkoła i przy niej dwupiętrowy dom nauczycieli. Wyraziłyśmy zgodę i zgłosiłyśmy się u kierownika szkoły, p Drzazgi. Od razu otrzymałyśmy mieszkanie. Następnie zapoznałyśmy się z gronem pedagogicznym. Kolejną osobą poza kierownikiem była młoda nauczycielka z Krzemienia i tu mieszkała. W domu nauczyciela poznałyśmy jeszcze dwie nauczycielki, siostry, które nie ukończyły liceum ogólnokształcącego, gdyż zostały przesiedlone z Janowa. Do zespołu dołączyłyśmy obydwie. Ciekawostką jest fakt, że moja siostra Krystyna Wiater, była jedyną osobą, która miała kwalifikacje pedagogiczne do pracy w szkole podstawowej. Była też jedyną osobą, która nie ukończyła jeszcze osiemnastu lat. Tym sposobem jako niepełnoletnia została uznana, mianowana(?) zastępcą kierownika. Ona też objęła nauczanie początkowe.

                Szkoła liczyła siedem oddziałów. Przyznano nam wychowawstwa i przedmioty nauczania, chociaż nikt z nas nie miał specjalizacji ani nie znał metodyki nauczania. Nie było też żadnego doradztwa dydaktycznego. Okres ten wspominam z poczuciem zażenowania i porażki u progu pracy zawodowej, chociaż wiem że była to sytuacja przejściowa, dość typowa dla tamtych trudnych lat.

                Chcę jeszcze dodać, że obydwie panie Mazurkiewicz były uważnie śledzone przez władze polityczne, gdyż ich ojciec i dwaj bracia odsiadywali karę ciężkiego więzienia jako AK-owcy, wrogowie ustroju. W okresie stalinizmu nie było to bez znaczenia dla pozostałych nauczycieli. Zaczęły się nasilać polityczne ingerencje i naciski w sprawach ideologicznych. Robiło się niebezpiecznie. Za namową rodziców i wujostwa (doświadczonych nauczycieli) po roku pracy opuściłyśmy szkołę w Krzemieniu. Dla przejrzystszego ukazania stanu i jakości przygotowania nauczycieli do pracy w szkole posłużymy się prostą tabelką.

                                                                                                                                             Maria Patka(Wiater)

                                                                                                                                             Krystyna Wiater

Warszawa dnia 18.06.2018